Zijn christelijke zionisten joodser dan liberale anti-Israël joden?

Adam Eliyahu Berkowitz 27 februari 2025

Ik schrijf af en toe opiniestukken als reactie op meningen waar ik het niet mee eens ben, maar dit is de eerste keer dat ik schrijf omdat ik het zo eens ben met een mening dat ik niet kon zwijgen. Mijn goede vriend en collega, Rabbi Pesach Wolicki, publiceerde een opiniestuk in Israel365 News met de titel: “Wie wordt er na 7 oktober nog als Jood beschouwd? (Vertaling).” Ik moedig iedereen aan om het te lezen, zowel Joden als niet-Joden. Het markeert een keerpunt in de Joodse geschiedenis.

Dit vereist een lange uitleg. Vóór de Tweede Wereldoorlog was Jood zijn gestigmatiseerd en niemand wilde toegeven Jood te zijn, tenzij hij echt Jood was. Bekering tot het Jodendom was ongehoord, gevaarlijk en illegaal in de meeste landen. Iedereen die beweerde Jood te zijn, werd op zijn woord geloofd. We waren werkelijk, zoals Balaam voorspelde, “een volk geworden dat alleen woont en niet gerekend wordt onder de volkeren”.

Maar toen Israël moderniseerde en een prachtige plek werd om te wonen, werd de Israëlische regering plotseling geconfronteerd met het dilemma wie er in het thuisland van de voorouders mocht komen wonen. Aanvankelijk gaf de Wet van Terugkeer Joden het recht om naar Israël te verhuizen en het Israëlische staatsburgerschap te verwerven. De definitie van een Jood was gebaseerd op de nazi-definitie en was van toepassing op mensen met één of meer Joodse grootouders en hun echtgenoten. Halacha (Joodse wet) was nog eenvoudiger, gebaseerd op het binaire principe dat iedereen met een Joodse moeder Joods was. Geen enkele definitie van wie een Jood is hield rekening met overtuigingen of handelingen. We waren een volk gebonden door bloed.

De halachische definitie is niet veranderd, maar de juridische definitie heeft te maken gekregen met uitdagingen. Rabbi Wolicki verwees in zijn artikel naar het geval van broeder Oswald (Daniel) Rufeisen. Hij werd geboren en groeide op als Poolse Jood, maar bekeerde zich tot het katholicisme na de nazi-invasie van zijn vaderland. Hij verhuisde in 1959 naar Israël en vroeg het Israëlische staatsburgerschap aan op grond van de Israëlische Wet op de Terugkeer, maar dat werd hem geweigerd. Ironisch genoeg was het de seculiere Israëlische regering die een element van religie toevoegde aan de definitie van een Jood en broeder Daniel wegstuurde omdat hij een ander geloof had aanvaard.

Na veel discussie over de definitie van wie een Jood is, wijzigde de Knesset in 1970 de Wet van Terugkeer om mensen uit te sluiten die “vrijwillig van religie zijn veranderd”.

Terwijl de Halacha onveranderd blijft, blijft dit dilemma van het definiëren van de Joodse status onopgelost. Rabbi Wolicki stelde een punt aan de orde dat stilletjes achter gesloten deuren wordt besproken door de meest fervente zionisten. Het staat buiten kijf dat iemand met een Joodse moeder varkensvlees kan eten op Jom Kippoer, en nog steeds een Jood is. Een Jood kan zelfs een nieuw en vreemd geloof aannemen, maar op het moment dat hij zijn hart naar de God van Israël keert, wordt hij onmiddellijk weer geaccepteerd als een eigenzinnige broeder. Eens een Jood, altijd een Jood.

Maar het contact met christelijke zionisten heeft dit in twijfel getrokken. Ik voel me meer thuis bij christenen die van Israël houden dan bij liberale Joden die Israël afwijzen en politieke agenda's steunen die het Beloofde Land bedreigen. Mijn christelijke vrienden delen veel van mijn dierbaarste waarden, delen mijn Bijbel en delen mijn liefde voor het kostbaarste in mijn leven buiten mijn familie: het land Israël.

Liberale Joden delen niets van dat alles en hebben een pijnlijke minachting voor al deze kostbare dingen. Hoe kan ik hen 'broeder' noemen?

Zoals rabbijn Wolicki benadrukte, maakte 7 oktober de kwestie Israël als een aspect van de Joodse identiteit onvermijdelijk. Hoewel politiek een punt van discussie is, is het voortbestaan van Israël geen politieke kwestie. Amerikaanse Joden kunnen stemmen op Democraten en Trump afwijzen, maar ze kunnen Israël niet afwijzen.

Of kunnen ze dat wel?

Rabbijn Wolicki schreef zijn artikel als reactie op een coalitie van Reform rabbijnen die een paginagrote advertentie in The New York Times plaatste waarin ze Trumps plan om Gazanen te laten verhuizen veroordeelden. De advertentie beschuldigde Israël van 'etnische zuivering'.

Deze week schreef een groep Reform rabbijnen een brief aan senatoren waarin ze hen vroegen om de nominatie van Mike Huckabeea als ambassadeur van de VS in Israël af te wijzen. Ze maakten bezwaar tegen zijn afwijzing van de “Tweestatenoplossing” en, ironisch genoeg, tegen zijn op geloof gebaseerde liefde voor Israël. Deze Joden verwezen naar Israël als 'de bezetting', een term die de geschiedenis en de hele Torah ontkent.

Toen ik hier een artikel over schreef, vergeleek ik deze Joodse leiders met de verspieders in Exodus die het land Israël verwierpen en daarmee een hele generatie veroordeelden om in de woestijn te dwalen en te sterven.

Het negeerde ook het Joodse bloed dat 500 dagen geleden vergoten werd en de Joden die nog steeds in gevangenschap zijn, waardoor de vraag rijst of deze Joden nog wel onze broeders zijn. Rabbi Wolicki concludeerde: “Hun verraad gaat verder dan misplaatste politiek of een naïef verlangen naar vrede. Terwijl het Joodse bloed nog steeds de aarde van Zuid-Israël bevlekt, hebben zij ervoor gekozen om zich aan de kant te scharen van degenen die het bloed hebben vergoten.

“Ze hebben niet alleen hun recht verspeeld om in onze naam te spreken, maar ook hun plaats onder ons volk. Laat ze hun “solidariteit” elders zoeken - het Joodse volk zal zonder hen overleven, zoals we al diegenen hebben overleefd die ons eerder hebben verraden.”

Rabbi Wolicki zei wat zoveel Joden in Judea en Samaria voelen, maar te bang zijn om te zeggen. Het is nu duidelijk dat liberale Joden Israël alleen steunen als het voldoet aan hun liberale politieke agenda. En Israëli's staan nu op gespannen voet met hun Joodse broeders in de VS die overtuigingen aanhangen die ons bestaan in gevaar brengen. Hoewel christenen nog steeds vreemden zijn die we moeilijk kunnen vertrouwen, zijn ze onze grootste bondgenoten, met ons verbonden door... het geloof in de God van Israël.

Rabbi Wolicki's artikel werpt een pijnlijke vraag op die al jaren wordt gefluisterd aan Shabbat-tafels in Judea en Samaria: Kan een Jood Israël verwerpen, kiezen voor liberale agenda's die ons bestaan geestelijk en fysiek bedreigen, en nog steeds als Jood gedefinieerd worden?

Eerlijk gezegd was het stellen van deze vraag pijnlijk en ik ben niet dapper genoeg om woorden te geven aan het antwoord waarvan ik weet dat het waar is. Door dit toe te geven, word ik gedwongen om pijnlijk toe te kijken hoe mijn Joodse broeders over de horizon wegvaren.

Tegelijkertijd benadrukt dit hoe dierbaar mijn christelijke zionistische vrienden zijn. Zij zijn een reddingslijn die Israël bijstaat in onze tijd van nood, terwijl onze Joodse broeders ons de rug hebben toegekeerd en zich bij de vijand hebben aangesloten.

Om eerlijk te zijn voel ik me ongemakkelijk bij deze nieuwe alliantie. Zelfs de meest zionistische christenen zien mij als een “onvervulde Jood” omdat ik Jezus niet heb geaccepteerd. We praten niet over onze enorm verschillende visies op wat er aan het einde der dagen zal zijn. Ik stel als voorwaarde voor mijn vriendschap dat zij het christelijke mandaat om “het evangelie te verspreiden” en te proselitiseren opzij zetten. Ze zijn me veel dierbaarder dan twee jaar geleden. Dus voor nu is een vriendschap met die voorwaarden en gebaseerd op liefde voor Israël genoeg.

Bron: Are Christian Zionists more Jewish than Liberal Anti-Israel Jews? - Israel365 News